جنایات آمریکا در ویتنام و بازتاب آن در رسانه‌ها و مطبوعات داخل کشور

17 اسفند 1400

ویتنام در ۱۸۸۰م (1259ش) به تصرف فرانسوی‌ها درآمد و در ۱۹۴۰م (1319ش) پس از شکست فرانسه در اروپا، ژاپنی‌ها اداره‌ی امور این کشور را در دست گرفتند. در ۱۹۴۵م (1324ش) سال تسلیم ژاپن در برابر متفقین، فرانسه مجدداً به ویتنام روی آورد ولی این بار در مقابل آن شکست خورد. در ۱۹۵۴م (1333ش) به موجب تصمیمات کنفرانس ژنو، ویتنام موقتاً به دو منطقه‌ی شمالی و جنوبی تقسیم گردید.

در ویتنام جنوبی یک حکومت آمریکایی استقرار یافت و با سرکوب شدید مخالفان و فرستادن آن‌ها به اردوگاه‌ها کار به تحکیم نظام پرداخت.

از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰م (1335 تا 1339ش)، آمریکا برای حمایت از رژیم ویتنام جنوبی بالغ بر یک میلیارد دلار کمک نظامی و اقتصادی در اختیار آن دولت نهاد و تجهیزات جنگی در ویتنام پیاده کرد.

از سال ۱۹۶۰م (1339ش) مبارزان ویتنام جنوبی، معروف به «ویت کنگ‌ها»[1] مقاومتی علیه رژیم ویتنام جنوبی آغاز کردند. نیروهای دولتی و آمریکایی تا سال ۱۹۶۴م (1343ش) هزاران تن را دستگیر کرده و یا به قتل رسانیدند. در همین سال آمریکا رسماً با ویتنام شمالی و ویت کنگ‌های ویتنام جنوبی وارد جنگ شد. از سال ۱۹۶۳ تا سال ۱۹۶۸م (1342 تا 1347ش) بیش از چهارصد هزار تن از ویت کنگ‌ها و جنگجویان ویتنام شمالی در نبرد و درگیری‌ها کشته شدند.

هواپیماهای آمریکایی تنها از فوریه ۱۹۶۵ تا ژانویه ۱۹۶۸م (بهمن 1343 تا دی 1346ش) در یکصد و هفت هزار و هفتصد حمله به خاک ویتنام شمالی، دو میلیون و پانصد و هشتاد هزار تن بمب بر روی مردم بی‌دفاع آن کشور فرو ریختند.

در سال ۱۹۶۹م (1347ش) نیروهای آمریکایی صدها تن از ساکنان دهکده‌ی «میلاء» را در ویتنام جنوبی قتل عام کردند. در دهم اوت ۱۹۶۹م (19 مرداد 1348ش) اعلام شد که حدود پانصد هزار نفر از جوانان ویتنام شمالی در جنگ کشته شده‌اند.

ویت کنگ‌ها در سال‌های ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۳م (1350 تا 1352ش) توانستند ضربات شدیدی بر پیکر رژیم ویتنام جنوبی وارد آوردند و سرانجام در ۱۹۷۵م (1354ش) آمریکای شکست خورده مجبور به ترک ویتنام شد و این مصادف بود با حمله‌ی عمومی ویت کنگ‌ها و قوای ویتنام شمالی به جنوب که در نتیجه‌ی آن رژیم ویتنام جنوبی سقوط کرد و ویتنام جنوبی آزاد شد و دو ویتنام متحد گردیدند.

بر طبق محاسبات منابع غربی، کشتن هر ویت کنگ برای آمریکا سیصد و پنجاه هزار دلار هزینه داشت و این در حالی بود که لطمات انسانی، اخلاقی، اجتماعی و روانی که بر ملت ویتنام و آمریکا و بر بشریت وارد آمد به مراتب بیشتر از زیان‌های اقتصادی بود.

جنایات آمریکا در ویتنام به حدی بود که رسانه‌ها و مطبوعات کشور با وجود سانسور و اختناق حاکم، هر از چندی به ناچار به ابعاد این جنایات و درج اخبار مربوطه اقدام می‌کردند. در اسناد زیر مشاهده خواهید کرد که روزنامه‌ها و مجلات وابسته و حتی رادیو و تلویزیون برخی از اخبار و حوادث جنگ ویتنام را مطرح و بررسی می‌نمودند و این گزارش‌ها و اخبار مورد رصد اداره سانسور ساواک قرار می‌گرفت، البته برخی از ساده اندیشان گمان می‌کردند که روزنامه‌ها و مجلاتی مانند فردوسی، بامشاد و آیندگان وجهه ضد آمریکائی دارند یا به تازگی چنین وجهه‌ای پیدا کرده‌اند! ولی واقعیت این بود که آن‌ها با درج اخباری این چنینی دنبال کسب وجهه در بین مردم مسلمانی بودند که از جنایات آمریکا بیزاری می‌جستند و در واقع فشار افکار عمومی و خواست همگانی، این گونه نشریات را به انعکاس اخباری از این دست می‌کشاند.

پی‌نوشت:

[1] . ویِتْ‌کُنْگ(Vietcong) به زبان ویتنامی، به ‌معنی «کمونیست‌های ویتنامی» در جنگ ویتنام (۱۹۵۴ـ۱۹۷۵م)، به اعضای «جبهۀ ملی آزادی‌بخش ویتنام جنوبی» اطلاق می‌شد که تحت رهبری کمونیست‌ها بود و در ۱۹۶۰م بنیاد نهاده شد و بر ضد نیروهای ویتنام جنوبی و امریکا به نبرد چریکی ‌پرداخت. این نام یا اصطلاح را حکومت ویتنام جنوبی ساخت تا بین آنان و «ویت‌مین»^* که ویتنام شمالی را از اشغال ژاپنی‌ها و سپس از سلطۀ استعماری فرانسه در ۱۹۴۱ و ۱۹۵۴م رهانید، تمییز کند. ویت‌کنگ‌ها که از طریق «جادّه‌ی هوشی‌مین» از ویتنام شمالی تدارکات و نیروهای تقویتی دریافت می‌کردند، سرانجام در ۱۹۷۵م سربازان امریکایی را به خروج از ویتنام جنوبی واداشتند و ویتنام را متحد ساختند. ویت‌کنگ‌ها در اوایل دهۀ ۱۹۶۰م دامنۀ مبارزه را به سراسر کشور گسترش دادند. در حالی‌که حکومت ویتنام جنوبی از کمک مستشاران نظامی امریکا و سپس نیروهای رزمی آن کشور برخوردار بود، ویت‌کنگ‌ها نیز از سوی ارتش منظم کرۀ شمالی حمایت می‌شدند. ویت‌کنگ‌ها در صف مقدم حمله‌ی غافلگیرانه‌ی معروف به «تهاجمِ تت» در ۱۹۶۸ جای داشتند که جنگ را به سایگون، پایتخت ویتنام جنوبی کشاند ولی آنان در این عملیات تلفات سنگینی دادند. ویت‌کنگ در ۱۹۶۹ با پیوستن به سایر گروه‌ها، دولت انقلابی موقت را تشکیل داد.

* ویت‌مین، سازمانی سیاسی در ویتنام شمالی که به وسیله هوشی مینه تأسیس شد. این سازمان در ۱۹۴۱م برای مقاومت در مقابل قوای ژاپن که هند و چین را اشغال کرده بودند به وجود آمد و در ۱۹۵۱م به صورت جبهه مقاومت درآمد. سازمان ویت‌مینه با حزب کارگر (دانگ لائو دونگ) و ارتش قدرتمند و تعلیم یافته‌ای که داشت، توانست فرانسویان را به طور قاطع در ۱۹۵۴م در دین بین فو شکست بدهد.