اقرارگیری از زندانی سیاسی با آمپول خواب‌آور در رژیم پهلوی

10 ارديبهشت 1402

«آمپول خواب‌آور یکی از شکنجه‌های روحی و روانی حکومت پهلوی بود که مأموران زندان‌ها و همچنین شکنجه‌گران ساواک از آن استفاده می‌کردند. بازجویان و شکنجه‌گران، متهمان سیاسی را به تزریق آمپول خواب‌آور که روشی برای کسب اعتراف و اقرار گرفتن بود تهدید می‌کردند. در این روش با توجه به وضعیت روانی متهمان برخی از آن‌ها باور می‌کردند که در صورت تزریق آمپول، آن‌ها به مرز خواب یا ناتوانی ذهنی رسیده و مأموران اخبار و اطلاعات لازم را به دست خواهند آورد. بازجوها با این شگرد ابتدا فرد را شکنجه روحی کرده و پس از اُفت مقاومت روحی و روانی وی، اطلاعات لازم را از او کسب می‌کردند. داروها و آمپول‌های خواب‌آور، اثری سُکرآور بر بدن دارند و به طور طبیعی واکنش جسمی و روانی فرد را مختل کرده، اراده وی را می‌شکنند. بازجوهای آموزش‌دیده پس از تزریق یا خوراندن این داروها به خوبی نیات خود را اجرا می‌کردند؛ بدین صورت که پس از تزریق این مواد و پس از بروز علائم و نشانه‌های خلسه، یکی از بازجوها ابتکار عمل را به دست گرفته، پرسش‌هایی از زندانی می‌کرد. وی با استفاده از اطلاعاتی که درباره زندانی گرد آمده بود به‌ ویژه با توجه به مطالبی که از هم‌دستان یا هم سلولی‌های زندانی شنیده بود او را فریب می‌داد و به زندانی چنین تلقین می‌کرد که نیروی پایداری روانی خود را در اثر تزریق آمپول خواب‌آور از دست داده و حقایقی به زبان آورده است؛ پس بهتر است که بقیه مطالب را نیز با تحمل فشار و درد و رنج کمتری بگوید و بی‌جهت موجب آزار خود و سایر دوستانش نشود.

با وجود پیشرفت‌های فراوان پزشکی، تاکنون دارویی برای اخذ اقرار از مجرمان و متهمان ساخته نشده و این روش تنها یک شگرد روانی بود که در آن بازجوها با استفاده از نقاط ضعف زندانی از جمله ناآگاهی او از حقایق پزشکی، در پاره‌ای موارد موفق به گرفتن اطلاعات از زندانی می‌شدند.»[1]

پی‌نوشت: