شکنجه سیلی زدن و پاره کردن پرده گوش

تاریخ انتشار: 13 آذر 1403

سیلی زدن به سر و صورت از شکنجه‌های رایج و عادی در ساواک بود

«ضربه‌زدن به صورت و گوش از اولین برخوردهای بازجویانِ عصر پهلوی در مواجهه با زندانی بود. در واقع سیلی‌زدن به گوش متهم امری بدیهی تلقی می‌شد و به قولی ناز و نوازش به حساب می‌آمد. این سیلی‌ها گاه چنان محکم بود که پرده گوش زندانی پاره می‌شد.

زدن سیلی‌های پی در پی و محکم به گوش افراد، علاوه بر این‌که منجر به پاره‌شدن پرده گوش می‌شد، موجب سرگیجه نیز می‌گشت. پس از سیلی‌های چپ و راستی که به‌طور حساب شده به صورت زندانی نواخته می‌شد، وی احساس می‌کرد که مغزش درون کاسه سرش لق می‌خورد. نتیجه این ضربات خونریزی گوش و پاره شدن پرده صماخ بود. همچنین این شیوه برخورد با متهم در بدو شکنجه موجب برتری روانی سیلی‌زننده و سرخوردگی و احساس شکست و حقارت متهم می‌شد.

زندانیان متعددی به‌واسطه ضربات متعدد سیلی به سر، صورت و گوش شنوایی کامل خود را از دست داده بودند؛ گاهی تعداد سیلی‌هایی که پشت سرهم نواخته می‌شد از ده‌ها سیلی هم تجاوز می‌کرد.

در میان بازجویان و شکنجه‌گران ساواک تهرانی از جمله متخصصان پاره کردن پرده گوش بود. طبق گفته زندانیان، تهرانی دست خود را به شکل خاصی در می‌آورد و به گوش متهم سیلی می‌نواخت که منجر به پارگی پرده گوش می‌شد.

حسینی شکنجه‌گر معروف ساواک نیز در این کار شهرت داشت و این جمله ورد زبانش بود که «آن‌چنان محکم در گوش تو می‌زنم که برق از چشمهایت بپرد.» در خاطرات زندانیان سیاسی دوره پهلوی از سیلی‌ها و کف دستی‌های سرهنگ مولوی نیز بسیار سخن گفته شده است.

صدها نفر از شکنجه‌دیدگان ساواک، دچار بیماری‌های لاعلاجی شده‌اند که ناشنوایی از جمله این بیماری‌هاست.

گاهی ضربات سیلی به‌طور مستقیم به ناشنوایی نمی‌انجامید بلکه باعث آسیب دیدن پرده گوش زندانی می‌شد و در گذر زمان منجر به ناشنوایی فرد می‌شد.»[1]

پی‌نوشت:

بهمن نادری‌پور معروف به تهرانی از شکنجه‌گران ساواک که موجب پارگی پرده گوش زندانیان سیاسی می‌شد

محمدعلی شعبانی معروف به دکتر حسینی از شکنجه‌گران ساواک که موجب پارگی پرده گوش زندانیان سیاسی می‌شد

سرتیپ علی‌اکبر مولوی رئیس ساواک تهران نیز از کسانی بود که زندانیان سیاسی را سیلی می‌زد

تعداد مشاهده: 490