سروده‌ای در بزرگداشت سالگرد نهضت پانزده خرداد در سال 1347- (9)

شاه ستمگر

تاریخ انتشار: 13 خرداد 1402

نهضتی که در 15 خرداد 1342 برافروخته شد، در سال‌های پس از آن همچنان راه مبارزه را روشن نگه می‌داشت و یاد امام خمینی(ره) و نهضت او را جلوه و تازگی می‌بخشید. روحانیون و مردم انقلابی به هر وسیله‌ای از جمله چاپ و نشر اعلامیه، عکس، شعار، سرود، دکلمه، کاریکاتور و سخنرانی در سالگرد این رویداد مهم یاد و نام امام و نهضت او را گرامی می‌داشتند و این قبیل فعالیت‌ها و اقدامات با واکنش شدید رژیم و دستگیری و شکنجه و زندان اقدام کنندگان همراه بود.

سروده زیر توسط دانش آموز دبیرستان دارالفنون در خرداد سال 1347 به دست ساواک می‌رسد و ساواک به منبع آموزش می‌دهد که ارتباط خود را با سراینده حفظ نموده و محلی را که قرار است این سرود چاپ شود و مرتبطین را شناسائی نماید.

این سرود در بزرگداشت نهضت پانزده خرداد و امام خمینی(ره) و افشاگری علیه رژیم پهلوی است.

باز پر شده آشوب دگر ایران را                        آتشى شعله درآمد که بسوزد جان ‌را

مى ندانم زکجا آتش این فتنه گرفت                           دامن ملت رنجیده سرگردان را

روزگاریست که همچون مغلان حمله‌ورند                    تا بگیرند زکف حق مسلمانان را

کوس آزادى ملت به سر و سینه زنند                   غافل از آن که بود بهتر از این زندان را

کشورى را که زنانش همه بى‌بهره ز علم                     حق آزادى هرگونه خطا ایشان را

عالمان را که به ملت همه چون شمع رهند          جمله در گوشه زندان کند این نیکان را

روزگارى ببرد حمله به فیضیه قم                            بشنود گوش ملک کشتن مظلومان را

یا که در ظلمت شب آیت عظمى خدا                               بربایند خمینى حقیقت دان را

صبح آن شب به دم تیر جفا ملت را                          کشته از پیر و جوان مادر و فرزندان را

نعش صدها و هزاران بدن از جور عدو                           کس ندانست کجا خاک سپرد آنان را

یک جنایت که نه تنها دل ملت را سوخت                           بلکه آتش بزند قلب و دل عدوان را

تیرباران دو تن مرد مجاهد در دین                                   کشته با تیر ستم طیب با ایمان را

حاج اسماعیل رضایى که روانش خوش باد                      زیر رگبار گلوله که سپرد او جان را

عاقبت چرخ زمان دست یکى چون مختار                           بکند ریشه این یاغى بد بنیان را

مملکت رو به فنا ملت آن بى‌سامان                           دستى از غیب رسد ملت بى سامان را

فقر و بى‌پولى و بیکارى ملت یک سو                                    سوى دیگر بنگر شادى نامردان را

خون رعیت بخورد شاه ستمگر زیرا                                        بنگر دعوت بى‌سابقه شاهان را

خود بپا کرده بساط طرب و عیش و نشاط                            نشنود گوش دلش ناله محتاجان را

ناخدایى که خطا رفت به ساحل نرسد                               گرد آبى ببرد کشتى و کشتیبان را

نور خورشید حقیقت نتواند ابرى                                        که به ظلمت بکشد نور خور تابان را

تا به کى در ستم و ظلم خدایا مددى                                   برسان صاحب فتح و ظفر قرآن را

تعداد مشاهده: 13784