نگاهی کوتاه به فریدون آدمیت

تاریخ انتشار: 08 فروردين 1403

فریدون آدمیت فرزند عباسقلى قزوینی و برادر طهمورث، در سال 1299 ش در تهران به دنیا آمد. پدر وى از بینانگذاران فراماسونرى در ایران بود. وى پس از طى تحصیلات ابتدایى و متوسطه راهى اروپا شد و دکتراى خود را در رشته تاریخ و حقوق بین‌الملل از دانشگاه لندن اخذ نمود. نامبرده مشاغلى از جمله: وابسته سفارت ایران در لندن، معاونت اداره کارگزینى وزارت خارجه، دبیر اول نمایندگى ایران در سازمان ملل متحد، نماینده ایران در کنفرانس ممالک آسیایى و ... را عهده‌دار بوده است. آدمیت تألیفاتى در زمینه تاریخ و سیاست داشته از جمله: مقدمه آزادى در ایران و اندیشه‌هاى فتحعلى آخوندزاده که این کتاب حاوى نظرات آخوندزاده در خصوص روحانیت و دین اسلام و نقد و اهانت به پیشوایان مذهب مى‌باشد، از این رو با مخالفت شدید روحانیت و مردم روبرو گردید و ساواک اقدام به جمع‌آورى و منع انتشار آن نمود. لیکن چون فرح پهلوى از کتاب و نویسنده آن تقدیر به عمل آورده بود با دستور مستقیم محمدرضا شاه و ابلاغ توسط دفترش به وزارت فرهنگ و هنر وقت و ساواک ممنوعیت کتاب لغو شد. از دیگر آثار او امیر کبیر و ایران، فکرِ آزادی و مقدمه نهضت مشروطیت ایران، اندیشه‌های طالبوف تبریزی است. آدمیت از اعضاى کانون نویسندگان و عضو هیئت مدیره آن بود. وى در زمان عضویت در کانون، با هما ناطق همسر دکتر ناصر پاکدامن اقدام به نگارش کتاب دیگری مى‌نماید، البته در کانون نویسندگان با عناصر متمایل به چپ نیز ارتباط داشته که مى‌تواند در راستاى اهداف انگلیس بوده باشد.

آدمیت از حیث گرایش سیاسى، فردى متمایل به سیاست غرب و به ویژه انگلیس معرفى شده و عضو لژ فراماسونری تهران بود. او که به گواهى اسناد ساواک، داراى انحرافات اخلاقى بود، در سال‌هاى 56 و 57 ماسک انقلابى و ضد رژیم بر چهره زد و با اعضاء و سران جبهه ملى تماس برقرار کرد؛ به طوری که قرار شد در دولت بی‌فرجام غلامحسین صدیقى پست وزارت خارجه را احراز کند.

وی در سال 1387 به علت بیماری در بیمارستان تهران کلینیک بستری شد و نهایتاً بعد از ظهر دهم فروردین همان سال ـ در سن ۸۸ سالگی ـ درگذشت و در مقبره خانوادگیش در بهشت زهرای تهران دفن شد.