ابزار و روش‌های شکنجه در ساواک- باتوم برقی
تاریخ انتشار: 24 ارديبهشت 1403
«از جمله ابزارهایی که برای شکنجه یا تنبیه زندانیان سیاسی به کار می‌رفت، باتوم برقی بود. باتوم به معنی چوب یا ترکه‌ای که برای راندن و زدن حیوانات یا انسان‌ها به کار می‌رود که از زبان فرانسه به زبان فارسی وارد شده است.
پس از تشکیل نظمیه توسط کنت آنتوان دومونت فرت، پاسبان‌ها با لباس متحدالشکل، چوب دستی‌ای به کمر می‌بستند که آن را باتوم می‌نامیدند. بعدها این چوب‌دستی تبدیل به یک میله لاستیکی شد که به علت خاصیت ارتجاعی‌اش هر ضربه آن موجب درد شدیدتری در بدن می‌شد.
باتوم برقی مجهز به باتری و شکل آن همانند باتوم پاسبان‌ها بود و داخلش سیم‌کشی و المنت و سر آن قطعه‌ای فلزی داشت. در دسته آن دکمه‌ای بود که با فشردن آن ولتاژ برق باتری وارد باتوم می‌شد و بدن را می‌لرزاند اما نمی‌سوزاند بلکه حالت رعشه به زندانی دست می‌داد.
باتوم برقی در زمان ریاست ساواک تیمور بختیار وارد ایران شد. در برخی موارد پس از اینکه متهم را با شلاق می‌زدند، سوزن یا نوک شلاق یا خودکار را لای زخم‌ها کرده و آب نمک می‌ریختند طوری که متهم از هوش می‌رفت. سپس برای به هوش آوردن متهم از باتوم الکتریکی استفاده می‌کردند که به دلیل بالا بودن مقدار برق جاری در آن یکباره شوک ایجاد می‌شد. این شوک حتی باعث به وجود آمدن خون در ادرار شخص و بیماری صرع شده است، به طوری که فرد هر چند ساعت یک بار از هوش می‌رفت.
از این وسیله در چندین مورد جهت تجاوز جنسی زندانیان سیاسی نیز استفاده شده است.»[1]
پی‌نوشت:
[1] . دانشنامه زندان سیاسی، دفتر ادبیات انقلاب اسلامی حوزه هنری، چاپ اول، سال 1401، ج 1، ص 144 و 145.
تعداد مشاهده: 7847
